H MAΡΙΛΕΝΑ ΦΩΚΑ ΣΚΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΩΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ!!!!!!!!

Ο «υβριδικός λόγος» του Λεόντιου Πετμεζά, η υπαρξιακή αγωνία του μετα-ανθρώπου , η εικαστική απόδοσή της και η «αποστασίωση» του Γεωργίου Μπαμπινιώτη!

Της αγιογράφου- κριτικού βιβλίου ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ  ΦΩΚΑ (ΜΑ)

Εν μέσω πανδημίας ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας ανταποκρίθηκε γόνιμα μέσω της τέχνης και των γραμμάτων για να καταγράψει και να νοηματοδοτήσει την παρούσα πρωτόγνωρη εμπειρία της πανδημίας που μαστίζει την ανθρωπότητα.

ΟΡΑΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ

Πόρτες συνείδησης παλιές, βαριές και ασήκωτες με αποκλίσεις,
ερμητικά κλειστές με συχνές δονήσεις αναφωνούν μεθοδικά :
Γιατί , ποιο λάθος έφερε αυτή την απρόσμενη ασυναρτησία ;
Η καυτή ερώτηση με απόγνωση εκφράστηκε αρχικά με πικρία
και γκριμάτσα αποτροπιασμού στων χειλιών την ανοικτή θύρα.
Περίμενε ανυπόμονα απάντηση και διέξοδο με πνοή ενόρασης.
Ύστερα κρυμμένη στα ενδότερα έμεινε κάτω από την γλώσσα.
Πέθαινε ο λόγος της με εγκλεισμό μέσα στην πυκνή ανάσα.
Σύρθηκαν οι άνθρωποι σε ανατροπές ,στα δίχτυα της αράχνης
ανάμεσα στις γυμνές μέρες και ώρες της ύπουλης περιπέτειας.
Η περιπλάνηση κυνηγώντας τα μαδημένα φτερά της παράνοιας
συνέβαλε στο αποτρόπαιο γίγνεσθαι με εκφραστική εφευρετικότητα.
Ο συνεχής τρόμος στη ψυχή του φοβισμένου που παλινδρομούσε
συνυπήρχε εξαναγκαστικά και προεκτάθηκε χωρίς αναμέτρηση.
Με εμφανή την βεβαιότητα της ακατάβλητης κατηγορίας
για την υποταγή στις προδιαγραφές της αποκωδικοποίησης.
Με κομμένα τα γόνατα απ τη δοκιμασία το κακό προχώρησε .
Ωστόσο οι συσκεπτόμενοι ιριδισμοί σκόπευαν να αντισταθούν
σθεναρά και προκλητικά στα μονοπάτια με εκδοχές νέας μελέτης.
Παρότι βαθμιαία ζητιάνευαν ανελέητοι στα δύσβατα περάσματα.
παρέμειναν αρκετό καιρό αθεράπευτοι μεταξύ φωτός και σκιάς.
Χαμένη η δέηση τους για την μέθεξη της κοινής απόδρασης.
Της σωτηρίας την ευέλπιδα διέξοδο και την αυτοσυντήρηση
δεν βρήκε ακόμη η πονεμένη ψυχή του κάθε μοναχικού διαβάτη.
Σπάζοντας σταδιακά το κρύο μάρμαρο της τρέχουσας πορείας
εξαϋλώθηκε εσκεμμένα ο ελεήμονας με υπολογισμένες χειρονομίες.
Αιώνες τώρα μακριά από το επεισοδιακό λάθος των πρωτοπλάστων.
Τα ζωηρά πρόσωπα συνωθούνται σε συμπλέγματα απελπισίας .
Οι αθώοι ένοχοι με ιδεατό ένστικτο, αναδύονται κοσμογονικά,
απέναντι στην μάζα των ρευστών οριακών στιγμών της πληρότητας .
Προσδοκούν να έρθει επιτέλους η αισιόδοξη αλληλουχία της κάθαρσης.
Τότε θα κερδίσουν όχι μόνο μια μικρή σταγόνα της απαλλαγής
αλλά ολόκληρη την ακτίνα ανασυγκρότησης στον κύκλο του ήλιου.

(ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΠΕΤΜΕΖΑΣ, 2020)

Με αποκαλυπτική και καταγγελτική διάθεση στην ποιητική ιστορία του ΟΡΑΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ ο λογοτέχνης Λεόντιος Πετμεζάς εξιστορεί το σύγχρονο δράμα της ανθρωπότητας εισάγοντας έναν «υβριδικό λόγο» δομημένο με την ενσωμάτωση της ποιητικής εμπειρίας στον πεζό λόγο και την ελεύθερη γραφή, καταδεικνύοντας την θεραπευτική ιδιότητα της ποιητικής τέχνης στην μετά -(πανδημίας) εποχή. 
Η εν λόγω εποχή συνίσταται στη διαμόρφωση του φοβισμένου και εγκλωβισμένου μετα-ανθρώπου που ενδύεται «τα φτερά της παράνοιας», συνοικεί με την απόγνωση, φλερτάρει με το μηδενισμό, υφίσταται την πνευματική, σωματική και ηθική κακοποίηση, καταδικάζεται ερήμην σε πλήρη μετάλλαξη ως «αθώος-ένοχος» που φέρει στον γενετικό του κώδικα τη βαριά κληρονομιά της προπατορικής αστοχίας. 
Το γνώριμο στυλ γραφής του ποιητή, πολιτικού επιστήμονα, θεωρητικού και ιστορικού τέχνης Λεόντιου Πετμεζά με την επαναχρήση «εξαγγελιών» και μοτίβο που εμφορούνται από το νιτσεΐκό ιδεώδες που διαπερνά όλη την εργογραφία του, ανασυγκροτεί τον μετά-άνθρωπο που αρνείται να χειραγωγηθεί και κάνοντας χρήση του θεῑκού δοθέντος αγαθού της ελευθερίας -που ούτε Ο Ίδιος Ο Δημιουργός σεβόμενος το πλάσμα Του δεν παραβιάζει - θα οδηγηθεί έχοντας την εμπειρία και κατακτώντας τη γνώση στην λύτρωση.
Στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας, το παραμύθι ΕΝΑΣ ΙΟΣ ΜΕ ΚΟΡΩΝΑ (παραμύθι για τον κορονοιό) εκδ. Φλώρα της Χαράς Πάτρα διασκεδάζει τους φόβους των μικρών μας φίλων για την παράξενη ασθένεια που προκάλεσε την απομάκρυνσή τους από τα θρανία.
Σε εικαστικό επίπεδο η πανδημία καταγράφεται και στηλιτεύεται σύμφωνα με τις επιταγές της «γλώσσας» της μοντέρνας τέχνης, της αφαίρεσης, της ιδιοσυστασίας του υλικού και της αυθυπαρξίας της μορφής στα εξής έργα: Δίνη Κορονοῑού (Μαριλένα Φωκά), Σε Απόγνωση (Λεόντιος Πετμεζάς), Εσώκλειστη Άνοιξη  (Κώστας Ευαγγελάτος) με το συνοδευτικό ποίημα του διαπρεπούς εικαστικού και περφόρμερ:

                                                Φύτρωσαν σύμβολα και λέξεις

                                                 στα λειβάδεια της ψυχής

                                                συγγράφοντας εφύμνια

                                                στον ρου της πανδημίας (ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, 2020, ανέκδοτο) 

                                  
Ο καθηγητής γλωσσολογίας,φιλόλογος, λεξικογράφος, που έχει διατελέσει Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και σήμερα είναι Πρόεδρος των Αρσακείων Τοσίτσειων Σχολείων Γεώργιος Μπαμπινώτης, σημείωσε στο διαδίκτυο την αρνητική σημασία της λεκτικής μονάδας «αποστασιοποίηση» που έχοντας ως συνθετικούς όρους τα λεκτικά μορφήματα «απόσταση + ίωση» εκφράζει την «ηθελημένη διαφοροποίηση και τη μη διάθεση ταύτισης με τον άλλο ».
Όπως τοποθετήθηκε ο έγκριτος γλωσσολόγος, ο όρος δεν ερμηνεύει εύστοχα την ανάγκη τήρησης της απόστασης που επιβάλλεται από τον ιατρικό κόσμο προτείνοντας τον νεολογισμό «αποστασίωση» που περιγράφει επιτυχώς τη νέα συνθήκη.
Εν κατακλείδι, σύσσωμος ο πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος πιστός στην αποστολή του να ηγείται πνευματικά των κοινωνιών μέσω των τεχνών και των γραμμάτων δίνει και αυτήν τη φορά ένα ηχηρό παρών όπως άλλωστε έχει καταγραφεί στην ιστορία του.

Στην φωτογραφία ο πίνακας '' Σε απόγνωση '' του Λεόντιου Πετμεζά