Το «Φως Ελλήνων» του Λαρισαίου εικαστικού Μιχαήλ Βακαλούλη (Vakas) παρουσιάζεται στην Ρωσική Πρωτεύουσα στην Μόσχα.
Γράφει ο ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΠΕΤΜΕΖΑΣ
Ο καλλιτέχνης θα παρουσιάσει την νέα του δουλειά αποτελούμενη από έργα ζωγραφικής φιλοτεχνούμενα την τελευταία διετία. Έργα που αποπνέουν μια εσωτερική αναζήτηση ενός ελληνικού στοιχείου και εξωτερικεύουν εξπρεσιονιστικά στοιχεία σε κάθε περίπτωση. Ο συνδυασμός των φωτεινών χρωμάτων με το στοιχείο ως ύλη, αποδεικνύει περίτεχνα τον χαρακτήρα του τίτλου της έκθεσης.
Για την νέα του δουλεία η Δρ Στέλλα Μουζακιώτου, καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στο Ε.Α.Π και ΤΕΙ Αθήνας, επιμελήτρια εκθέσεων αναφέρει τα εξής: ΄΄Μελετώντας τα έργα του Μιχάλη Βακαλούλη διαπιστώνουμε ότι κυριαρχούνται από την επιθυμία του να χρησιμοποιήσει ένα προσωπικό εικαστικό λεξιλόγιο για να δημιουργήσει στο θέμα του ένα υποκειμενικό περιεχόμενο ή ένα περιεχόμενο ελεύθερο στην ερμηνεία του κοινού. Έτσι, μέσα από μια προσωπική διαδικασία κάθαρσης από το «βασανιστικό» θέμα, καταφέρνει να εκφράσει με τον πιο αφαιρετικό και δυναμικό τρόπο τη βαθύτερη ουσία της μορφής του .. της ιδέας του. Για το λόγο αυτό, απεικονίζονται από μνήμης οραματικές εικόνες του εσωτερικού του κόσμου αντί για όμορφα και ήρεμα πρόσωπα ή σκηνές της ρεαλιστικής πραγματικότητας.
Μέσα από τη ρευστότητα των περιγραμμάτων των μορφών μπορεί κάποιος να εντοπίσει, αρχικά, τα αισθητικά στοιχεία του Εξπρεσιονισμού, αλλά, κινούμενος αποφασιστικά μακριά από διακοσμητικές εφαρμογές και αντιμετωπίζοντας το ορατό ως ένα παράθυρο που αποκαλύπτει την ανθρώπινη ψυχολογία, μας αποκαλύπτει μια δημιουργική επαφή του με τον υπερρεαλισμό και την υπερπραγματικότητα. Διακρινόμενος για την απλότητα και την αμεσότητα της θεματολογίας του αποτυπώνει την ανθρώπινη μορφή απελευθερωμένη από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της
δίνοντας της έτσι, στοιχεία δομικά, διαχρονικά μέσα από μια ισχυρή μνημειακή δυναμική. Σύμφωνα με αυτά τα μοτίβα και μέσα από μια γραμμική αντίληψη της μορφής, κατορθώνει να απλοποιήσει το θέμα του με την αφαιρετική φορμαλιστική εικαστική του γλώσσα. Έτσι, οι μορφές του μαρτυρούν την εξέλιξη ρεαλιστικών πορτραίτων των καθημερινών ανθρώπων σε σχηματοποιημένες, ιδεατές, οραματικές απεικονίσεις.
Οι πίνακες του Βακαλούλη μέσα από μια ρέουσα ζωγραφική πινελιά μάς θυμίζουν αέρινες φιγούρες που κινούνται, σκέπτονται… αναπνέουν. Οι συνθέσεις του κατακλύζονται από μορφές, γήινες, πλάσματα εσωστρεφή που, περιχαρακωμένα στην ανωνυμία τους, ονειρεύονται, αγκαλιάζονται… και ενίοτε συνομιλούν μέσα από τη σιωπή τους. Πρόσωπα που δονούνται με μια ζωτική ένταση και αναδύονται μέσα από ένα καλειδοσκόπιο άλλοτε σκοτεινών και άλλοτε φωτεινών χρωμάτων, στοιχείο που αποτελεί δείγμα ενός βαθύτερου δυναμισμού, σύμβολο της ανθρώπινης περιπέτειας και των διεργασιών του νου στο ταραγμένο ταξίδι των σκέψεών του. Ένα είδος εσωτερικής πάλης του ανθρώπου με τον εαυτό του ή με την ειμαρμένη, στην προσπάθειά του να αποδεσμευθεί από τα δεσμά της και να αναπνεύσει ελεύθερα.
Ο καμβάς στα έργα του δημιουργού δεν είναι απλά ένα εικαστικό πεδίο κατάλληλο να αφομοιώσει αισθητικά τα οράματα της φαντασίας και του υποσυνειδήτου του, αντίθετα, είναι μια αρένα ζωγραφικής πάλης, ένας χώρος ρευστός, διαρκώς διαμορφούμενος και αναμορφούμενος, με πρόσωπα χωρίς βάρος, διαυγή, δυναμικά μέσα από τη γραμμικότητά τους, ένας χώρος διάδοσης και εξακτίνωσης σκέψεων από τη μια, αλλά και διείσδυσης συναισθημάτων και προβληματισμών από την άλλη, ένας χώρος έτοιμος να δεχτεί ένα εικαστικό όραμα. Πρόκειται για μια ποιητική αλληγορία, μια μελωδία με γραμμές και χρώματα που διεκδικεί τη θέση της μέσα στον ιστορικό χρόνο.
Ιδιαίτερη δυναμική στα έργα του καλλιτέχνη δημιουργεί η ευκολία του να αποδίδει τον όγκο με μια μόνο απλή κίνηση της γραμμής. Η δεινή σχεδιαστική του ικανότητα, η απόλυτη άνεση και η μαεστρία του στην απόδοση της εξελισσόμενης γραμμής στα πρόσωπα και στα σχήματα, αλλά και η κυριαρχία της καμπύλης δίνουν έμφαση στην αποτύπωση των δομικών χαρακτηριστικών της μορφής και των συναισθημάτων που γεννιούνται μέσα από αυτήν. Εντύπωση προκαλεί και ο τρόπος που αποδίδεται το φως στις συνθέσεις του, αφού τα πρόσωπα δε φωτίζονται από έξω, αλλά εσωτερικά, από μέσα, σαν να αποτελούν τα ίδια πηγή φωτός που αποκαλύπτουν αυτόφωτα την αλήθειά τους στα μάτια του θεατή ο οποίος συμπάσχει και ανησυχεί. Η αυτόφωτη αυτή λάμψη δε σταματά, όμως, στις μορφές και στα αντικείμενα, αφού τα διαπερνά αναδεικνύοντας ένα εικαστικό πεδίο δυναμικά κινούμενο μέσα από την κυριαρχία της γραμμικής απλότητας, του χρώματος, της φαντασίας, των συμβόλων΄΄.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου